Helene Pavlopoulou is a distinctive young Greek artist, whose work combines qualities that appear to be antithetical, such as sensitivity, starkness, lyricism and vigour: qualities whose osmotic force exceeds the stereotypical approaches of “feminine expressivity”. In following the evolution of her oeuvre over the past years I have frequently observed her constant transformations; the balancing act between topics; the mismatched co-existing elements, which in some inexplicable manner managed to incorporate in a single unified composition different times, episodes and actions while referencing mythology, theatre, love, the animal kingdom, travel and the adventure of human existence.
However, in her most recent series of works a defining transcendence has taken place: even though individual elements of her palimpsest style remain keenly present, the dramatic quality of encounters has been amplified so that the narrative action in her paintings sweeps the viewer away to revealing landscapes of explosive expressiveness. The thematic range of her work has expanded with the introduction of historical portraiture and cartography, references to specific portraits of folk heroes / revolutionaries (Bolivar, Androutsos), as well as by processing documentary images that depict a climate of social conflict and uprising. Helene Pavlopoulou is a sensitive receiver of the messages and influences transmitted by her environment. She absorbs them and transduces them into an entirely personal verbal idiom of objects that are charged with symbolic content in order to end up transforming the act of painting into a treatise of resistance and resilience.
Η ρωμαλέα γραφή μιας ευαίσθητης δημιουργού.
Η Ελένη Παυλοπούλου είναι μια ξεχωριστή νέα Ελληνίδα ζωγράφος που συνδυάζει στη δουλειά της φαινομενικά αντιθετικές ιδιότητες όπως η ευαισθησία, η τραχύτητα, ο λυρισμός και η ρωμαλεότητα, χαρακτηριστικά που υπερβαίνουν στην ώσμωσή τους τις στερεοτυπικές προσεγγίσεις της «θηλυκής εκφραστικότητας».
Παρακολουθώντας την εξέλιξη της δουλειάς της τα τελευταία χρόνια έγινα συχνά θεατής των συνεχών μεταμορφώσεών της, των θεματικών ακροβασιών, των ετερόκλητων συνυπάρξεων που μ’ έναν ανεξήγητο τρόπο κατόρθωναν να ενσωματώνουν σε μια ενιαία σύνθεση διαφορετικούς χρόνους, επεισόδια και δράσεις με αναφορά στη μυθολογία, τη μουσική, το θέατρο, τον έρωτα, το ζωικό βασίλειο, το ταξίδι, την περιπέτεια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ωστόσο, στην πρόσφατη σειρά έργων της έχει συντελεστεί μια καθοριστική υπέρβαση: αν και τα επιμέρους στοιχεία της παλίμψηστης γραφής παραμένουν ενεργά, έχει ενισχυθεί η δραματικότητα των συνευρέσεων με αποτέλεσμα τα δρώμενα που αφηγείται στους ζωγραφικούς της πίνακες να σε παρασύρουν σε αποκαλυπτικά τοπία εκρηκτικής εκφραστικότητας.
Η θεματική εμβέλεια του έργου της διευρύνθηκε με την εισαγωγή της ιστορικής προσωπογραφίας και της χαρτογραφίας, την αναφορά σε συγκεκριμένα πορτρέτα λαϊκών ηρώων - επαναστατών (Μπολιβάρ, Ανδρούτσος) καθώς και την επεξεργασία οπτικών ντοκουμέντων που αποδίδουν ένα κλίμα κοινωνικών συγκρούσεων και εξεγέρσεων. Η Ελένη Παυλοπούλου είναι ευαίσθητος δέκτης των μηνυμάτων και των επιδράσεων που λαμβάνει από το περιβάλλον της. Τα προσλαμβάνει και τα μεταγράφει σε ένα απολύτως προσωπικό λεκτικό ιδίωμα αντικειμένων που φορτίζονται με συμβολικό περιεχόμενο για να μετατρέψουν εντέλει τη ζωγραφική πράξη σε μια συνθήκη αντίστασης και ανθεκτικότητας.
Συραγώ Τσιάρα
Ιστορικός της Τέχνης – Διευθύντρια Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης