News

BLUE RIDERS
Painting and audio installation
12/10/2017 - 23/01/2018 23/01/2018
Embassy of Bolivarian Republic of Venezouela in Athens, Cultural Space Francisco de Miranda

(Κατάλογος έκθεσης)

picture picture

The robust style of a sensitive artist


Helene Pavlopoulou is a distinctive young Greek artist, whose work combines qualities that appear to be antithetical, such as sensitivity, starkness, lyricism and vigour: qualities whose osmotic force exceeds the stereotypical approaches of “feminine expressivity”. In following the evolution of her oeuvre over the past years I have frequently observed her constant transformations; the balancing act between topics; the mismatched co-existing elements, which in some inexplicable manner managed to incorporate in a single unified composition different times, episodes and actions while referencing mythology, theatre, love, the animal kingdom, travel and the adventure of human existence.

However, in her most recent series of works a defining transcendence has taken place: even though individual elements of her palimpsest style remain keenly present, the dramatic quality of encounters has been amplified so that the narrative action in her paintings sweeps the viewer away to revealing landscapes of explosive expressiveness. The thematic range of her work has expanded with the introduction of historical portraiture and cartography, references to specific portraits of folk heroes / revolutionaries (Bolivar, Androutsos), as well as by processing documentary images that depict a climate of social conflict and uprising. Helene Pavlopoulou is a sensitive receiver of the messages and influences transmitted by her environment. She absorbs them and transduces them into an entirely personal verbal idiom of objects that are charged with symbolic content in order to end up transforming the act of painting into a treatise of resistance and resilience.

SYRAGO TSIARA

Dr Art Historian / Director of the Thessaloniki Centre for Contemporary Art


Η ρωμαλέα γραφή μιας ευαίσθητης δημιουργού.

Η Ελένη Παυλοπούλου είναι μια ξεχωριστή νέα Ελληνίδα ζωγράφος που συνδυάζει στη δουλειά της φαινομενικά αντιθετικές ιδιότητες όπως η ευαισθησία, η τραχύτητα, ο λυρισμός και η ρωμαλεότητα, χαρακτηριστικά που υπερβαίνουν στην ώσμωσή τους τις στερεοτυπικές προσεγγίσεις της «θηλυκής εκφραστικότητας».

Παρακολουθώντας την εξέλιξη της δουλειάς της τα τελευταία χρόνια έγινα συχνά θεατής των συνεχών μεταμορφώσεών της, των θεματικών ακροβασιών, των ετερόκλητων συνυπάρξεων που μ’ έναν ανεξήγητο τρόπο κατόρθωναν να ενσωματώνουν σε μια ενιαία σύνθεση διαφορετικούς χρόνους, επεισόδια και δράσεις με αναφορά στη μυθολογία, τη μουσική, το θέατρο, τον έρωτα, το ζωικό βασίλειο, το ταξίδι, την περιπέτεια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ωστόσο, στην πρόσφατη σειρά έργων της έχει συντελεστεί μια καθοριστική υπέρβαση: αν και τα επιμέρους στοιχεία της παλίμψηστης γραφής παραμένουν ενεργά, έχει ενισχυθεί η δραματικότητα των συνευρέσεων με αποτέλεσμα τα δρώμενα που αφηγείται στους ζωγραφικούς της πίνακες να σε παρασύρουν σε αποκαλυπτικά τοπία εκρηκτικής εκφραστικότητας.

Η θεματική εμβέλεια του έργου της διευρύνθηκε με την εισαγωγή της ιστορικής προσωπογραφίας και της χαρτογραφίας, την αναφορά σε συγκεκριμένα πορτρέτα λαϊκών ηρώων - επαναστατών (Μπολιβάρ, Ανδρούτσος) καθώς και την επεξεργασία οπτικών ντοκουμέντων που αποδίδουν ένα κλίμα κοινωνικών συγκρούσεων και εξεγέρσεων. Η Ελένη Παυλοπούλου είναι ευαίσθητος δέκτης των μηνυμάτων και των επιδράσεων που λαμβάνει από το περιβάλλον της. Τα προσλαμβάνει και τα μεταγράφει σε ένα απολύτως προσωπικό λεκτικό ιδίωμα αντικειμένων που φορτίζονται με συμβολικό περιεχόμενο για να μετατρέψουν εντέλει τη ζωγραφική πράξη σε μια συνθήκη αντίστασης και ανθεκτικότητας.

Συραγώ Τσιάρα

Ιστορικός της Τέχνης – Διευθύντρια Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης


Blue Riders

A painted allegory with a humanist message.
Dedicated to Liberty and liberators and linked to the poem Bolivar by Nikos Engonopoulos and the Blue Rider art movement.

The nineteenth century was a period of revolutions, on the one hand with the Greek War of Independence and on the other hand with the victorious Revolution against Spanish rule in South America led by liberator and perpetual symbol Simon Bolivar. Spanish rule dealt the emerging Americas with the greatest holocaust in the history of mankind: 100,000,000 people were annihilated in the Americas, while the deaths linked to the slave trade of indigenous peoples are calculated to be approach 28,000,000.

The forerunners and the betrayed heroes of both revolts become tragically current, as mankind experiences contemporary dramas that undermine human dignity: genocide upon genocide; the exploitation of societies by a parasitic elite; an endangered environment.

Two parallel worlds; two revolutions that mutually reflect Liberty, together formed the impetus for this chapter of my work.

The exhibition consists of a painting installation whose tone is blue and elegiac, as a soaring Parthenon Frieze, a Funerary March, a parallel Procession of the Panathenaic Games, suspended over modern Athens, as a souvenir of the birthplace of Democracy and humanism.

It includes a procession of wild untamed horses and Trojan horses, with musical instruments to announce messages, which also constitute a reference to Venezuelan musical and social movement El Sistema, as this latter becomes a core of humanism that creates an experiential revolt of messages in the heart of society.

The exhibition also presents hulks of ships that comprise dramatic symbols of landings and dominion, of the endless odyssey of mankind: existential and collective - also referencing current refugees, victims of war and climate change. On the decks of the ships, the open space where people encounter their passions and their adventures, their sorrows, the dramatic conditions of life. On the deck where time; myth; and history encounter each other; where the “self” is left behind; where “I” identifies with “we”, where there is a place for solidarity.

As these works are set out the rebelling dancers of life appear like negatives of a dream, as idols, as modern-day prisoners chained in Plato’s cave. As if they were located in a Matrix-like universe of illusion, where truth is faked, virtual reality is altered, where everyone is manipulated and lives under the threat of terrorism. Dancing they serve and render the rebellion of the body, an erotic rebellion, an ongoing resistance to subjugation, an ontological revolt, a true initiation into the cult and ceremony of personal knowledge, of emancipation: As sacred celebrants, initiates and shadowy existences, who struggle for the essence of life, for the appearance of the Divine and for Genesis.

The faces of the heroes Simon Bolivar and Odysseas Androutsos, the indigenous unsung hero, like memorial portraits in a humanist Museum, are depicted surrounded like spectral forms, like ghosts who call upon us to hear them. In a world ready to sink into ideological retreat, heroes become poets and poets become heroes in a revolt against forgetfulness and champions of re-instating the images of humanism.

The portrait of the unsung indigenous hero, an image of many people, with the unswerving truth of their presence, concentrates within it the faces of those who have sacrificed themselves and becomes an image-testament to the conscience of modern mankind.

The voice of poet Nikos Engonopoulos rings as an echo of another hero, the prophecy of an artist, an unrelenting warrior who bears witness to the truth. A prophecy which re-starts the burden of memory and demands an escape to light. Nikos Eggonopoulos chooses Odysseas Androutsos in his poem Bolivar to converse with and to be inspired by. However, this choice isn’t random, as Odysseas was murdered by Greek hands on the sacred rock of the Acropolis, remaining to this day a timeless emblem of Athenian Democracy, pushing us to skepticism and dramatic awareness of how the concepts of Liberty and Democracy have been adulterated.

All these works have as their starting point a poetic utopian inquiry into democratic ethos that became a vision and which constitutes an urgent demand in our times.

Helene Pavlopoulou


ΓAΛΑΖΙΟΙ ΙΠΠΕΙΣ

Μια ζωγραφική αλληγορία με ανθρωπιστικό μήνυμα.

Ένα αφιέρωμα στην Ελευθερία και στους ελευθερωτές σε σύνδεση με το ποίημα του Ν.Εγγονόπουλου ‘’Μπολιβάρ’’ και αναφορά στο καλλιτεχνικό κίνημα ‘’Der Blaue Reiter’’ (Γαλάζιος Ιππέας).

Ο δέκατος ένατος αιώνας ήταν η περίοδος των επαναστάσεων, αφενός της Ελληνικής Επανάστασης και, αφετέρου, της νικηφόρας Επανάστασης στη Ν. Αμερική κατά της Ισπανικής κυριαρχίας με επικεφαλής τον αέναο ελευθερωτή «Σιμόν Μπολίβαρ». Κυριαρχία που σήμαινε για τη γενόμενη Αμερική το μεγαλύτερο ολοκαύτωμα στην ιστορία της ανθρωπότητας: "100.000.000 άνθρωποι εξοντώθηκαν συνολικά στην Αμερική, ενώ οι θάνατοι που συνδέονται με το εμπόριο δουλείας των ιθαγενών υπολογίζονται στους 28.000.000".

Καθώς η ανθρωπότητα βιώνει τα σύγχρονα δράματα της υπονόμευσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τις αλλεπάλληλες γενοκτονίες, την εκμετάλλευση των κοινωνιών από την παρασιτική ελίτ, το περιβάλλον που κινδυνεύει, γίνονται τραγικά επίκαιροι οι πρόδρομοι και προδομένοι ήρωες των δύο εξεγέρσεων.

Δύο παράλληλοι κόσμοι, δύο επαναστάσεις αμοιβαίας αντανάκλασης προς την Ελευθερία, ήταν η αφορμή για αυτή την έκθεση.

Η έκθεση αποτελείται από μία ζωγραφική εγκατάσταση με μπλε αλληγορικό και ελεγειακό τόνο , ως μια αιωρούμενη Ζωοφόρος του Παρθενώνα, μια Λιτανεία, μια παράλληλη Πομπή των Παναθηναίων, μετέωρη στη σύγχρονη Αθήνα, ως ανάμνηση του γενέθλιου τόπου της Δημοκρατίας και του ανθρωπισμού.

Μια πομπή με αδάμαστα άλογα ή δούρειους ίππους, με μουσικά όργανα εκφραστές αγγελμάτων, με σκαριά καραβιών, δραματικά σύμβολα της απόβασης και της επικυριαρχίας αλλά και της οδύσσειας του ανθρώπου.

Οι εξεγερμένοι χορευτές της ζωής μοιάζουν σαν αρνητικά του ονείρου, σαν είδωλα, σαν σύγχρονοι δεσμώτες του σπηλαίου του Πλάτωνα, σαν να βρίσκονται μέσα σε σύμπαν ψευδαίσθησης του Matrix, υπό την απειλή της τρομοκρατίας, της παραποίησης της αλήθειας, της αλλοτρίωσης της εικονικής πραγματικότητας, της χειραγώγησης.

Τα πρόσωπα των ηρώων Σίμωνος Μπολίβαρ, Οδυσσέα Ανδρούτσου και του ιθαγενούς αφανούς ήρωα, σαν αναμνηστικά πορτραίτα ενός ουμανιστικού Μουσείου, εικονίζονται περίκλειστα σαν φασματικές μορφές, σαν φαντάσματα που μας καλούν να τα ακούσουμε.

Έτσι που, σε έναν κόσμο που πάει να κοιμηθεί στην ιδεολογική υποχώρηση, οι ήρωες γίνονται ποιητές και οι ποιητές γίνονται ήρωες της εξέγερσης ενάντια στη λήθη και υπέρμαχοι της αναστήλωσης των εικόνων του ανθρωπισμού.

Η φωνή του ποιητή Νίκου Εγγονόπουλου απαγγέλλοντας το ποίημα "Μπολιβάρ", σαν μια Ηχώ ενός άλλου ήρωα ή μάρτυρα, συμβολίζει την φωνή του καλλιτέχνη που μαρτυρά την αλήθεια.

Ένας ποιητικός ουτοπικός προβληματισμός για το δημοκρατικό ήθος που ξανάγινε όραμα και αποτελεί το κατεπείγον αίτημα της εποχής.

Ελένη Παυλοπούλου