Με αναφορές σε όλη την ιστορία της τέχνης, η Ελένη Παυλοπούλου φτιάχνει τη δική της προσωπική μυθολογία. Στις εκθέσεις της Les Adieux, l’ absence, le retour στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη και στην έκθεσή της Aurea στις Βρυξέλλες, προσεγγίζει οικουμενικά και διαχρονικά θέματα, ενώνει το φυσικό περιβάλλον με το συμπαντικό και χρησιμοποιεί αρχέτυπα σύμβολα της μυθολογίας οραματιζόμενη έναν άνθρωπο που επιστρέφει στην αγνότητα και την αθωότητα ενώ εξυμνεί τον έρωτα.

Τα γεωμετρικά ή ανθοφόρα μοτίβα -ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της δουλειάς της – προσδίδουν στα έργα της μια πνευματικότητα, ενώ το χρυσό χρώμα που χρησιμοποιεί παραπέμπει στους βυζαντινούς καλλιτέχνες, αλλά και στη χρυσή γενιά του Ησίοδου, στους πρώτους δηλαδή ανθρώπους που φτιάχτηκαν από τους Θεούς, για να ζουν ευτυχισμένοι, με την ψυχή απείραχτη. Η ζωγραφική της Ελένης Παυλοπούλου είναι μια ζωγραφική ανθρωποκεντρική γεμάτη σύμβολα και αναφορές στην ελληνική μυθολογία.

Είναι γεγονός ότι η ελληνική μυθολογία έχει τροφοδοτήσει άπειρες φορές όλες τις μορφές της τέχνης στο πέρασμα των αιώνων. Ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης που επιλέγει η ζωγράφος να παρουσιάσει είναι σίγουρα ένας από αυτούς, αφού τον συναντάμε στο χὠρο της ζωγραφικής αλλά και στην όπερα, στο σύγχρονο ροκ, στην ελληνική μουσική και σε αρκετά ακόμα μουσικά είδη. Η απήχηση που έχει ο συγκεκριμένος μύθος στη μουσική είναι απόλυτα φυσιολογική. Ο Πίνδαρος αναφέρεται στον Ορφέα ως “ο πατέρας των τραγουδιών”. Έτσι, λοιπόν, στον καμβά της ΕΛΕΝΗ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ Daphnis et Chloe'ζωγράφου πέρα από την απεικόνιση της γνωστή ερωτικής ιστορίας διακρίνουμε μια μουσικότητα, αναφορά στη σύνδεση του Ορφέα με όλη την ιστορία της μουσικής.

Το έργο της Δάφνις και Χλόη είναι ένα από τα θέματά της που ανοίγουν διάλογο με τα ιερά τέρατα της Ιστορίας της Τέχνης. Η ιστορία αγάπης που έγραψε ο Έλληνας συγγραφέας Λόγγος τον 3ο μ. Χ. αιώνα και που ενέπνευσε ζωγράφους όπως ο Ζεράρ και ο Μαρκ Σαγκάλ, γλύπτες όπως ο Κορτό και που έγινε χορογραφική συμφωνία από τον Μωρίς Ραβέλ, περνάει στον καμβά της Ελένης Παυλοπούλου για να μας μεταφέρει μια εκλεπτυσμένη περιγραφή του έρωτα και της φύσης και την εξιδανίκευσή τους.

Ο έρωτας του θεού Απόλλωνα για τη νύμφη Δάφνη είναι ένα ακόμη από τα θέματα της ζωγράφου.Υπάρχει ένα εντυπωσιακό και σπουδαίο έργο της αναγεννησιακής εποχής από τον γλύπτη Gian Lorenzo Bernini (1598-1680) που απαθανατίζει την ιστορία για το ερωτικό πάθημα του θεού του φωτός, της μουσικής, της ποίησης και του τραγουδιού. Το έργο της Ελένης Παυλοπούλου αναφέρεται στο συγκεκριμένο σύμλεγμα ενώ ταυτόχρονα αγγίζει έννοιες όπως η νεότητα και το κάλλος με τα οποία σχετιζόταν ο θεός Απόλλων καθώς και με τον ανεκπλήρωτο έρωτα, μιας και δεν βρήκε ανταπόκριση η αγάπη του προς τη νύμφη. Όλες οι συνθέσεις της Ελένης Παυλοπούλου είναι ποιητικές και διαθέτουν μια μουσικότητα, ένα μυστήριο, έναν ρομαντισμό. Με μούσες της τη γυναίκα και τη φύση, μας οδηγεί σε αρχέγονες συμπαντικές τελετουργίες, ενώ με τη μεταφυσική της διάθεση, συνεπαίρνει τον θεατή και τον ταξιδεύει στο ασυνείδητο και στο όνειρο.

*Ή Ήρα Παπαποστόλου είναι Ιστορικός και κριτικός τέχνης