La obra de Helene es fuego, aire, agua y tierra. Expresionismo, formas puras, brillo, color, mito y símbolo.

Es una artista valiente, comprometida, que supera los estereotipos asociados a la “delicadeza femenina” con un trazo gestual potente y una fuerza expresiva extraordinaria.

En su trabajo conviven muchas influencias culturales y periodos, característica del arte posmoderno, con la tradición artística y filosófica de su Grecia natal.

Al contemplar su obra, no podemos disociarla de su país, de su historia, una historia unida al Mediterráneo, a sus colores, su luz, su paisaje ni de su cultura, un punto de encuentro entre Oriente y Occidente que nos habla de integración.

La pintura de Helene, lejos de ser una mezcla al azar, posee una profunda consistencia interna aunque se aparta del sentido de relato tradicional. En unas obras, unas imágenes se funden con otras, se yuxtaponen, se transparentan, translucen las distintas líneas y trazos, figuras en positivo y negativo y en otras, permanecen deliberadamente independientes, separadas, opuestas, aunque ocupen el mismo espacio pictórico.

En la narración mostrada a través de su pintura y en su marcada fuerza expresiva incorpora elementos iconográficos cargados de simbología: barcos, instrumentos musicales, flores, aves, cartografías, paisajes , héroes mitológicos… y entre sus formas monumentales y puras toma especial importancia la figura femenina. Sin embargo, la belleza de la mujer en la obra de Helene no se corresponde con el ideal estereotipado por el cine o las revistas. [...]

Helene Pavlopoulou’s Dithyrambs of Liberty series fits into the post-modern art paradigm in that it is inclusive of other cultures and periods. Globalization with its many cultural influences has impacted not only her work, but that of most artists around the world. This blurring of borders, geographies, cultural tendencies, and categories has been the cause for Pavlopoulou’s fluid re-creation of an artistic language that addresses contemporary issues like alienation, the electronic revolution, and political turmoil.

This painting installation series alludes to many philosophical tracts including Plato’s Allegory of the Cave in his Republic (520-514BC) in which Socrates narrates to Plato’s brother Glaucoma the story of the prisoners. Here, he likens those not educated in the theory of forms to physically restricted prisoners in a cave who can only see their shadows. This allegory betrays his belief that the sensate world is only a copy of the real one that can only be understood through the intellect. As seen in Pavlopoulou’s paintings this idea is evidenced in her motifs that are sometimes painted opaquely and at others rendered only through line or as negative shapes thus remain shadows. Plato’s idea is also found in her references to the virtual world that can be analogized to the shadows, and that through manipulation, alienates us.

Her imagery also demonstrates a palimpsest of cultural and social as well as historic elements that combined in each canvas, create powerful statements. The historic past is rendered solid and the present as mere shadow similar to digital images. The canvases are divided into painted portions like Futurist rays allowing us a glimpse of spaces that contain part of large ships, musical instruments and horses painted in negative grey and blue.

The instrument, the ship and horse are modes of travel and the riot police uniforms and Renaissance gown are each signifiers of present and past respectively. Pavlopoulou seems to be saying that yesteryear was a more authentic world, as its weightier appearance suggests, and that of today, is flimsy like Plato’s shadows in the cave. The present collides with past. Historic past is rendered solid and the present as mere shadow similar to digital images. - Thalia Vrachopoulos, Ph.D.

Dr. Vrachopoulos is a curator and is a professor in the philosophy of art and specializes in the Asian and contemporary/modern. She has published critical essays and lectured widely in the United States and abroad.

The exhibition "Woman: Mother, Daughter, Wife, Friend," curated by Thalia Vrachopoulos, investigates the diversity and complexity of women’s multiple roles in their private and public lives as they confront societal constraints, requirements and misconceptions with their own strategies. The participating artists, George Pol. Ioannides, Orestes Kourakis, Lena Morfogeni, Dongyeoun Lee, Vangelis Rinas, Frandy Jean, Jason River and Helene Pavlopoulou, respond to the theme with images that resound with deep sincerity, sympathetic rendering, and uncliched, unbiased depictions. The eight international artists, who hail from Greece, Haiti, America and South Korea, bring their individual cultures into focus, bypassing the generic stereotypic impact of "globalization" in art. There is no trace of the usual gratuitous images of sexuality or abuse, ubiquitous when women’s issues arise. There are no nudes on view.

Some artists explore the entrenched customs of their cultures as they evolve in the present day. Dongyeoun Lee creates hanging scrolls depicting almost life sized young woman clothed in traditional Korean dress, juggling the latest in technological devices. Its burgeoning affluence and ultra-modern skyscrapers that have transformed its cities obscure the conservative underpinnings of South Korean culture. In beautifully rendered images, the girls appear at ease bridging past and present, satisfying societal expectations without the rebellion typical of Western youth. Similarly, Helene Pavlopoulou's painting "Parallel Universes," 2016, (image top) portrays a dignified young woman in traditional apparel juxtaposed beside images of poppies, the main ingredient for heroin. There is irony within a culture that coexists with the specter of drugs while it maintains its conservative traditions. The subtle rounded forms of the cylindrical poppy plant are repeated in the imaginatively conceived floor cum background set behind the striking figure. [...]

Η ζωγράφος Ελένη Παυλοπούλου ζωγραφίζει μεγάλης κλίμακας έργα με την ανθρώπινη μορφή στις περισσότερες περιπτώσεις στο επίκεντρο, με τα πολλαπλά όμως επίπεδα του έργου να συνομιλούν με αυτήν, σε ένα διαρκή διάλογο, είτε με τα στυλ άλλων εποχών, είτε με τα μεγάλα κείμενα της ελληνικής παράδοσης. Με αφορμή το γεγονός ότι για πρώτη φορά ένα έργο της πέρασε τον Ατλαντικό, η Ελένη Παυλοπούλου μίλησε στον «Εθνικό Κήρυκα» για τον πίνακά της «Παράλληλα Σύμπαντα» που εκτίθεται στην President’s Gallery.

Ας αφήσουμε όμως καλύτερα τον λόγο στην ίδια την καλλιτέχνιδα:

«Το έργο μου ‘Παράλληλα Σύμπαντα’ απεικονίζει μια γυναικεία φιγούρα, ντυμένη νύφη, στο αριστερό μέρος της σύνθεσης κοιτώντας μετωπικά τον θεατή. Παράλληλα προς την δεξιά πλευρά της σύνθεσης, εικονίζονται μεγάλων διαστάσεων καρποί και κλώνοι, οι οποίοι είναι ζωγραφισμένοι με μαύρο κάρβουνο και μελάνι, δίνοντας μια δραματική έκφραση στη σκηνή η οποία έχει μια θεατρικότητα και στο βάθος της ρέουν μεγάλες κυματοειδείς κηλίδες γαλάζιων και γκρίζων τόνων χρώματος δημιουργώντας ένα συμπαντικό χαρακτήρα και ατμόσφαιρα που δημιουργεί μια διαλεκτική αντίστιξη με τις φόρμες του πρώτου πλάνου που βρίσκονται σε παράθεση. [...]

Ελένη Παυλοπούλου. Ζωγράφος. Το δηλώνει ανοιχτά, δίχως να το παραχώνει σε μια ταπεινή γωνιά δίπλα στο κάπως αόριστο για το ευρύ κοινό «εικαστικός». Εχει άποψη γι' αυτό, πλήρως αιτιολογημένη και ετυμολογημένη! «Ζω και γράφω τη ζωή» λέει για τον ορισμό της τέχνης της.

Παρουσία ευγενική και έντονη. Λόγος φιλοσοφημένος, κοφτός. Εκδηλη αντιπάθεια για τη μεγαλαυχία, την υποκριτική αυτοθυματοποίηση, την κωμική αυτοπροβολή. Γραμμή ελληνική, που απευθύνεται στον κόσμο. Πάνω απ' όλα ταλέντο και δουλειά συστηματική και πεισματική για την ανάδειξη των υποδείξεων του έσω (ή άνω;) εαυτού. Αυτό το ταλέντο δεν έχει ανάγκη από «ντελάληδες». Η ομορφιά δεν θέλει διαφήμιση, μόνο μια ευκαιρία, μια ματιά προς την κατεύθυνσή της - και το έργο της κυρίας Παυλοπούλου το έχουν δει και εκτιμήσει πολλοί, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Η Ελένη Παυλοπούλου είναι ζωγράφος που ψιθυρίζει, τραγουδά, φωνάζει και μιλά με τους πίνακές της και ζωγραφίζει με τον λόγο της. Στα πρώτα κιόλας λεπτά της συζήτησης μαζί της η πρόθεση για «έξυπνες» ερωτήσεις εξατμίζεται ως αχρείαστη. Οταν απέναντί σου έχεις ένα πρόσωπο που έχει επιτύχει γιατί ξέρει τι κάνει, γιατί το κάνει, πώς πρέπει να το πράττει και σε ποιους απευθύνεται, δεν απαιτείται τίποτε άλλο παρά η εναρκτήρια λέξη. Επειτα ακολουθεί η μαγεία του διαλόγου. Οταν έχεις θαυμάσει το μαγικό αποτέλεσμα της δουλειάς της και έχεις συνομιλήσει μαζί της, σχηματίζεις την εντύπωση ότι αυτή η γυναίκα έχει ζωγραφίσει τον δικό της κόσμο και εγκαταστάθηκε στο κέντρο του. Κι αυτός ο κόσμος, της αληθινής τέχνης, ουδέποτε περνά κρίση, γιατί τον έκρινε ο χρόνος άφθαρτο κι αθώο και του χάρισε αθανασία. [...]

Στην γκαλερί Theorema των Βρυξελλών, για ένα μήνα και πλέον στήθηκε και ξετυλίχθηκε ένα ελληνικό, εικαστικό «παραμύθι». Είναι με την ευκαιρία της προεδρίας της χώρας μας που γεννήθηκαν πολλά καλλιτεχνικά γεγονότα εντός κι εκτός Ελλάδος. Ετσι και η έκθεση «Aurea» της Ελένης Παυλοπούλου, που ολοκληρώνεται, μεν, σήμερα, αλλά που αφήνει ένα ενδιαφέρον ίχνος και έναν ωραίο κατάλογο, με τον εξαίρετο πρόλογο του εκλεκτού ελληνιστή Πέδρο Ολάγια.

Στις Βρυξέλλες, η Ελένη Παυλοπούλου, εικαστικός με απολύτως προσωπικό ιδίωμα, με αναφορές σε ένα πλατύ λεξιλόγιο μύθου, αλληγορίας και υβριδικής εικονογραφίας, έφερε μία ενότητα εμβαπτισμένη στην αντιθετική, συμπληρωματική και ηλεκτρισμένη ένωση του χρυσού και του κόκκινου.

Αυτό που προκύπτει είναι ένας ανθρωποκεντρικός γαλαξίας με κίνηση και απόκοσμη ένταση, δίχως όμως την παραστατικότητα του ρεαλισμού. Και είναι αυτό το μεταίχμιο μιας εν πτυχώσει αλληγορίας και μιας συμπυκνωμένης αφήγησης που κάνει τα έργα της Ελένης Παυλοπούλου, στο Βέλγιο, να μοιάζουν με «πινακοθήκη άυλων ομοιωμάτων». Ετσι χαρακτηρίζει τον ορατό της κόσμο ο Πέδρο Ολάγια, που με μεγάλη έφεση στη μυθολογική ανάλυση, μιλάει για τα «πέπλα του νου», με εσωτερικό φως και μία παράδοξη ιερότητα. «Οι γυναίκες και άνδρες της, τα πουλιά της, τα άνθη της, τα σώματά της, που χορεύουν, είναι άυλα ομοιώματα, τα οποία μοιράζονται άφατους χώρους με την ίδια τη δομή της ύλης, με τις δονήσεις του χρόνου, με τις ροές της ενέργειας, με τον μακρόκοσμο και τον μικρόκοσμο συνάμα, με αυτό που είμαστε και με αυτό που φανταζόμαστε για να είμαστε».

Δύσκολα θα προσέδιδε κανείς εθνική ταυτότητα στα έργα της Ελένης Παυλοπούλου, ωστόσο υπάρχει κάτι βαθύτερα αρχέγονο, που παραπέμπει άμεσα ή έμμεσα σε αρχαία κοιτίδα. Η Ελένη Παυλοπούλου, που έχει εκθέσει και στην Κωνσταντινούπολη, αφήνει τη δική της «Aurea» στις Βρυξέλλες, ένα προσωπικό ίχνος και μία προσωπική μυθολογία.

Με αναφορές σε όλη την ιστορία της τέχνης, η Ελένη Παυλοπούλου φτιάχνει τη δική της προσωπική μυθολογία. Στις εκθέσεις της Les Adieux, l’ absence, le retour στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη και στην έκθεσή της Aurea στις Βρυξέλλες, προσεγγίζει οικουμενικά και διαχρονικά θέματα, ενώνει το φυσικό περιβάλλον με το συμπαντικό και χρησιμοποιεί αρχέτυπα σύμβολα της μυθολογίας οραματιζόμενη έναν άνθρωπο που επιστρέφει στην αγνότητα και την αθωότητα ενώ εξυμνεί τον έρωτα.

Τα γεωμετρικά ή ανθοφόρα μοτίβα -ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της δουλειάς της – προσδίδουν στα έργα της μια πνευματικότητα, ενώ το χρυσό χρώμα που χρησιμοποιεί παραπέμπει στους βυζαντινούς καλλιτέχνες, αλλά και στη χρυσή γενιά του Ησίοδου, στους πρώτους δηλαδή ανθρώπους που φτιάχτηκαν από τους Θεούς, για να ζουν ευτυχισμένοι, με την ψυχή απείραχτη. Η ζωγραφική της Ελένης Παυλοπούλου είναι μια ζωγραφική ανθρωποκεντρική γεμάτη σύμβολα και αναφορές στην ελληνική μυθολογία.

Είναι γεγονός ότι η ελληνική μυθολογία έχει τροφοδοτήσει άπειρες φορές όλες τις μορφές της τέχνης στο πέρασμα των αιώνων. Ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης που επιλέγει η ζωγράφος να παρουσιάσει είναι σίγουρα ένας από αυτούς, αφού τον συναντάμε στο χὠρο της ζωγραφικής αλλά και στην όπερα, στο σύγχρονο ροκ, στην ελληνική μουσική και σε αρκετά ακόμα μουσικά είδη. Η απήχηση που έχει ο συγκεκριμένος μύθος στη μουσική είναι απόλυτα φυσιολογική. Ο Πίνδαρος αναφέρεται στον Ορφέα ως “ο πατέρας των τραγουδιών”. Έτσι, λοιπόν, στον καμβά της ΕΛΕΝΗ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ Daphnis et Chloe'ζωγράφου πέρα από την απεικόνιση της γνωστή ερωτικής ιστορίας διακρίνουμε μια μουσικότητα, αναφορά στη σύνδεση του Ορφέα με όλη την ιστορία της μουσικής. [...] Read more

Φέτος, πρώτα στο Λονδίνο -στην γκαλερί St. Hoppen, Οκτώβριος 2010- κι έπειτα στο Παρίσι -στην γκαλερί Sibman, Φε­βρουάριος 2011-, καταξιώθηκε απόλυτα διεθνώς η πολύ σημαντική και ήδη προ πολλού αναγνωρισμένη στην Ελλάδα δημιουργός Ελένη Παυλοπούλου.

Γεννημένη ζωγράφος και προικισμένη με ένα πολύ δυναμικό ταλέντο, η Παυλοπούλου είχε ήδη εδώ και 7 χρόνια αποσπάσει όχι μόνο το ενδιαφέρον, αλλά και το θαυμασμό του τότε διευθυντή του Μουσείου Ροντέν στο Παρίσι, κ. J. Vilain, όταν πρωτοείδε έργο της στην αίθου­σα του Μικρού Συμβουλίου του τότε διοικητή της Εθνικής Τράπεζας κ. Θ. Καρατζά.

Γεννημένη στην Κυπάρισσο Λάρισας, η χαρισματική ζωγράφος σπούδασε με υποτρο­φία του ΙΚΥ στην ΑΣΚΤ (1992-1997), με καθηγητές τους Δ. Μυταρά, ζωγραφική, και Γ. Παπαδάκη, χαρακτική. Στην ΑΣΚΤ έκανε, και πάλι ως υπό­τροφος του ΙΚΥ, το μεταπτυχιακό της με καθηγητή τον Τ. Χριστάκη.

Από την πρώτη της κιόλας εμφάνιση -στον Αστρολάβο, το 2001-, η ζωγράφος, που τολ­μούσε από την αρχή της σταδιοδρομίας της να φιλοτεχνεί έργα μεγάλων διαστάσεων, διακρί­θηκε για τον εντελώς προσωπικό χαρακτήρατης εικαστικής της έκφρασης, την ποιότητα του με-τιέ, την ικανότητα της για σύνθεση και την πρω­τότυπη, μέχρι και ιδιωματική, οπτική γωνία με την οποία όχι έβλεπε απλά, αλλά ένιωθε το θέμα της. Ήδη από τα πρώτα εκείνα βήματα, η δουλειά της είχε έναν έντονα μεταφυσικό χαρακτήρα. Γνώρισμα που αξιοποιείτο ιδιαίτερα μέσ' από την ευαισθησία της ως προς το χρώμα. Σε ένα χαρι­σματικό μεταίχμιο ανάμεσα στο παραστατικό και στο αφηρημένο, η δημιουργός μάγευε μέσ' από την ιδιόμορφη και σε μια άμεση διασύνδεση με τους χρωματικούς τόνους κλίμακα των εικο­νιζόμενων. Συγχρόνως ονειρικά και ρεαλιστικά πρόβαλλαν τα όποια τοπία της, χάρη στον υπο­βλητικό χειρισμό του χρώματος - φωτός. Μέσ' από τις φωτεινές αναλαμπές, που, σχεδόν στην κυριολεξία, έπλαθαν τα όποια σχήματα στους πίνακες της, η Παυλοπούλου μας υποδείκνυε έναν άφαντο αλλά υπαρκτό κόσμο, αλληλέγγυο εκείνου που συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις.

Το βαθύ κόκκινο χρώμα, οι τόνοι του μπλε, η ώχρα και το κίτρινο - χρυσαφί ήταν από την πρώτη της κιόλας δουλειά οι στυλοβάτες της παλέτας της. Τέλος, χάρη στην οπτική γωνία με την οποία βίωνε τη σύνθεση της, εναρμονίζοντας τη με την γκάμα των χρωμάτων, κατόρθωνε να μας υποβάλλει σφαιρικά την υπόσταση του εκάστο­τε ερεθίσματόςτης. Κι αυτό επειδή, μέσ' από την εξωτερική όψη μας ενθάρρυνε χαρισματικά να διεισδύσουμε στην «εσώτερη» και σχεδόν από­κρυφη για να μας διαμηνύσει ότι πνεύμα και ύλη δεν αποτελούν παρά τις δύο διαιρετικές όψεις μίας και της αυτής υπέρτατης αλήθειας, δηλαδή της ενέργειας που διέπει το σύμπαν.

Το χαρακτήρα ενός διαχρονικά αρχέτυπου έρ­γου διατήρησαν κι εμπλούτισαν με ανανεωμέ­νες λύσεις οι συνθέσεις της καλλιτέχνιδας από την ενότητα «Κιβωτός» (2004) που παρουσίασε και πάλι στον Αστρολάβο. Εδώ, με επίκεντρο τη βάρκα/κιβωτό παρατηρούμε μεγαλύτερη τάση αφαίρεσης, ενώ συγχρόνως υποβάλλονται στο θεατή μύριες όσες εικαστικές προκλήσεις για άδηλους, πλην όμως υπαρκτούς, κόσμους.

Καθώς η σημαντική καλλιτέχνιδα δεν αρκείται ποτέ στα κεκτημένα, αλλά συνεχώς ως γνήσια δημιουργός αναζητεί με πάθος μια εκ των ένδον ανανέωση της γραφήςτης, επισημαίνουμε στην αμέσως μεταγενέστερη ενότητα έργων της, «Οι μετανάστες του έρωτα», τη διείσδυση της αν­θρώπινης φιγούρας. Διείσδυση που δεν ανα­τρέπει, αλλά, τουναντίον, εμπλουτίζει σε έρμα τον κύκλο των δημιουργιών της, καθώς εδώ οι όποιες ανθρώπινες μορφές είναι ιδωμένες και βιωμένες «ως προς την ουσιαστική τους υπό­σταση» και όχι επιδερμικά χάριν μιας αλλαγής.

Το έντονα μεταφυσικό στοιχείο - στοιχειό ενυπάρχει μέσ' από τις διασυνδέσεις μορφών και σχημάτων. Διασυνδέσεις που αξιοποιούνται και πάλι μέσ' από τη βαθιά αίσθηση της καλλιτέχνι­δας ως προς το χρώμα. Παρουσίες στο μεταίχμιο ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όραμα, οι μορφές που απεικονίζονται εδώ, σε συνάρτη­ση με την όλη σύνθεση και το χρώμα, δείχνουν «υποβολείς» μιας «άλλης», άδηλης αλλά ισότιμα υπαρκτής πραγματικότητας.

Δημιουργική συνέχεια αυτής της δουλειάς ήταν η ενότητα «Των αφανών νυφών· ωδές και ελεγεία», με πρωταγωνίστρια τη γυναικεία, θα­λερή, μοναχική, αισθησιακή και συνάμα αρχέ­τυπη μορφή (2009).
Μορφή που συνυπάρχει με μεγάλα σε κλίμακα και μεταφυσικά σε παράστη­μα λουλούδια που προβάλλουν σαν σύμβολα θηλυκότητας.

Κορύφωση της μέχρι τώρα σταδιοδρομίας της Παυλοπούλου ήταν η ατομική της έκθεση τον περασμένο Φεβρουάριο στο Παρίσι, στην γκαλερί Sibman.
Πράγματι, ακτινοβολούσαν σε χρώμα στο χώρο της αίθουσας τα σχεδόν χρυσοποίκιλτα αυτά έργα με τις επιβλητικές και θεικές σε παράστημα γυναικείες μορφές. Μορφές που συνοδεύονται από σύμβολα-αρχέτυπα,με αναφορές στην ευρύτερα εννοημένη μυθολογία.
Υπάρχει κάτι το έντονα ιερατικό εδώ, που προβάλλει σε εκσυγχρονισμένη και συνάμα διαχρονική μορφή, ώστε να εντυπωσιάζει,ουσιαστικά τον θεατή.
Αποφεύγοντας κάθε κίνδυνο διακοσμητικότητας,τα έργα αυτά αποτελούν μια διαπασών στη μέχρι τώρα πορεία της Παυλοπούλου,καθώς έχει κατορθώσει να ενορχηστρώσει εδώ μια όσο γίνεται πιο υποβλητική προσωπική μυθολογία.
Ειδικότερα στο έργο "Βλέμματα" οι δύο κουκουβάγιες εκατέρωθεν της πολυτελώς ενδεδυμένης γυναικείας μορφής προβάλλουν αινιγματικά σύμβολα μιας εκσυγρονισμένης μυθολογίας. Το ίδιο και στο χρυσό σε φόντο έργο "Αθηνά" η γυναικεία περιβεβλημένη μια πολυτελή τουαλέτα μορφή, δίπλα στην επιβλητική κουκουβάγια, αποκτά μια δημιουργικά αναθεωρημένη υπόσταση που κεντρίζει τη φαντασία του θεατή. Στο έργο "Έρως" το χορευτικό πάθος της γυναικείας μορφής αντισταθμίζεται από το ιδιωματικά δοσμένο ζώο δίπλα της ,ενώ στο Ρόδο,το Αμάραντο, θαυμάζουμε τη γυανίκα - ιέρεια, που προβάλλει σε ένα μυσταγωγικά δοσμένο μέσ'από διαφορετικές αποχρώσεις του μπλέ φόντο κρατώντας ένα βρέφος -αρχέτυπο.

Η Παυλοπούλου αποδίδοντας με έναν διαφορετικό αλλά πάντοτε υποβλητικό τρόπο το μυσταγωγικό/μεταφυσικό στοιχείο-στοιχειό ,κατορθώνει,άλλοτε μέσ'από το χρώμα και τη χάρη σε αυτό ενορχήστρωση της σύνθεσης και άλλοτε μέσ'απ' την ταυτότητα και τους τρόπου απόδοσης των μορφών, να υποβάλλει πάντοτε ένα υπερβατικό μήνυμα.Μήνυμα που χαράζει μέσα μας -τόσο ψυχολογικό όσο και πνευματικό- ανθεχτικές στον χρόνο εντυπώσεις.
Εντυπώσεις που, καθώς δεν είναι επιδερμικές,αποτελούν καίριες αφορμές για πολλές από μέρους μας δημιουργικές αναγνώσεις και διεργασίες.Ποιεί, πάντοτε, η άξια καλλιτέχνιδα ένα διττό σε υπόσταση έργο, καθώς, πέρα από το καθαρά εικαστικό μέρος, επεξεργάζεται με έναν καθαρά ποιητικό τρόπο τα όποια ερεθίσματά της. Επεξεργασία που, αποκλείοντας κάθε κάλεσμα απατηλών σειρήνων και επιδερμικών συρμών, αποκαλύπτει σε όλο της το εύρος τη δυναμική προσωπικότητα της ζωγράφου που κατορθώνει να υποβάλλει με μια ενδεικτική ενάργεια το μεταφυσικό μέσ' από το φυσικό,το άυλο μεσ' από το υλικό.

*Η Ντόρα Ηλιοπούλου - Ρογκάν είναι Δρ. Ιστορικός της Τέχνης-Τεχνοκριτικός.